Drapacz chmur, wieżowiec, to wielopiętrowy budynek znacznej wysokości. Za „sięgające chmur” uznawano budowle różnej wysokości. Gdy termin skyscraper wszedł do angielszyzny ok. 1880 roku, za drapacze chmur uważano jeszcze bryły o dziesięciu – dwudziestu kondygnacjach. W architekturze współczesnej, na przełomie XX i XXI wieku, ten sam termin odnosił się raczej do budowli pięćdziesięciopiętrowych. Por. wysokościowiec.
Pierwsze drapacze chmur wzniesiono w wielkich miastach Stanów Zjednoczonych, przede wszystkim Chicago i Nowym Jorku. Do powstania prawdziwych drapaczy chmur przyczyniło się kilka czynników; z jednej strony wzrost cen gruntów w śródmieściach i brak wolnych działek, z drugiej rozwój nowych technik budowlanych. W drugiej połowie XIX wieku zmieniły się technologie wytopu i obróbki żelaza, koszt stali i wykonywanych z niej wyrobów drastycznie spadł, dostępne stały się prefabrykowane elemnety. Inżynierowie udoskonalili konstrukcje stalowe, do użytku weszły dźwigi.
Drapacze chmur stały się budynkami o wielu funkcjach, w tym mieszkalnej.
Za jednego z najwybitniejszych projektantów wczesnych drapaczy chmur uchodzi Jenney Louis Sullivan.
Początkowo drapacze chmur łączyły nowoczesną konstrukcję z bogatą dekoracją neostylową (Woolworth z 1913 roku - neogotyk) lub Art Deco (Chrysler Building z 1930 roku, Empire State Building z 1931).
Liczne drapacze chmur wybudowano w funkcjonalnym stylu międzynarodowym. Przykładowymi realizacjami tego nurtu architektury modernizmu są Seagram Building (1958) w Nowym Jorku oraz Lake Shore Drive Apartments (1951) w Chicago.
Drapacze chmur w Archiramie >>