Cement to jeden z najważniejszych materiałów budowlanych stosowanych we współczesnej architekturze. Cement jest materiałem wiążącym, spoiwem przechowywanym w postaci sypkiej, a po zmieszaniu z wodą twardniejący. Używany jest do wytwarzania zapraw i betonów.

Cement otrzymuje się przez wypalenie w wysokiej temperaturze surowców mineralnych, najczęściej marglu lub wapienia i gliny, często z domieszkami. Surowiec kruszy się i rozdrabnia, usuwa zanieczyszczenia i wystawia na działanie wysokiej temperatury. Po wypaleniu uzyskaną substancję, czyli klinkier cementowy miele się na drobny, miałki proszek i łączy z gipsem i poprawiającymi parametry domieszkami. W takiej postaci jest trwały i może być przechowywany, o ile nie jest narażony na zawilgocenie.
Najczęściej stosowane rodzaje cementu to: cement portlandzki (oznaczany jako CEM I), cement portlandzki wieloskładnikowy (CEM II), cement hutniczy (CEM III), cement pucolanowy (CEM IV), cement wieloskładnikowy (CEM V). Najważniejszym i najszerzej stosowanym z nich jest cement portlandzki.

Znane są także specjalne rodzaje cementu do szczególnych zastosowań, np. cement biały (dekoracyjny), ekspansywny (pęczniejący, do uszczelniania i zamykania pęknięć; anhydratowy do sztukaterii; cement wiertniczy i inne).
Historia cementu jest długa i sięga starożytnego Rzymu. W rzymskiej architekturze na dużą skalę stosowano spoiwo wapienne z dodatkiem tzw. ziemi puzzolanowej (popiół wulkaniczny wydobywany w poblizu Wezuwiusza). Ten materiał budowlany wykorzystano m.in. w termach, akweduktach, także w gmachach publicznych takich jak Panteon. Rodzaj cementu stosowany był jeszcze wcześniej, w starożytnym Egipcie i Mezopotamii, ale dopiero Rzymianie wykorzystali w pełni jego możliwości.
Nowożytny cement znany jest od XVIII wieku.